Playboy*
Het Kerstfeest is bij ons gevierd, samen met alle Blokken. Slaappillen, ontspanningsoefeningen en lijstjes maken hielpen me door de afgelopen dagen. Pff gered. 
Het eten was veel te veel, vooral mijn hoofdgerecht. Toch nog eens leren inschatten hoeveel er nodig voor 11 personen na een dubbel voorgerecht. Nou ja, drie bakken nasi en ruim de helft van de babi pangang wachten op hun volgende bestemming. Nicht Mandy en zoon Robin nemen wat mee, een deel in de vriezer en verder vanavond nagenieten.
We deden een spel waarin je cadeautjes, van vijf tot 10 euro, voor elkaar meeneemt. Die cadeaus worden in het spel via de dobbelsteen-punten doorgegeven, uitgepakt en geruild. Uiteindelijk heb je na een kwartier ofzo een cadeau dat je mag houden of ruilen. Lekker simpel en gezellig. Ik eindigde met een giga fles bier. Tja, niet mijn favoriet. Gelukkig wilde neef Kevin ruilen en kreeg ik zo een koffiekopje met dienblad en heerlijke zelfgemaakte (oma)koekjes. 
Er ging ook een pakje rond dat overduidelijk een blad was: "De Playboy", zeiden wij. Dat zou kunnen, als ik het niet zelf ingepakt had. "De Playboy", is een soort gezegde. In mijn Praktijk begeleide ik een puber, die sinds hij tien jaar was, elk jaar een Playboy voor Sinterklaas kreeg. Dat was zijn hoogtepunt van het jaar. Die jongen had (daardoor?) een verknipt idee over mensen gekregen. Hij had zichzelf door een superslank ideaalbeeld een voedselangst opgelegd, zodat hij maar niet dik zou worden en woest aantrekkelijk zou zijn voor de superslanke vrouw van zijn Playboy-dromen. 
Het was dus geen Playboy die Ruud na het Kerstspel uiteindelijk verblijdde...