Vanmorgen heb ik heerlijk in het bos gewandeld. Het is 10 minuten fietsen naar Duin- en Kruidberg in Santpoort. Het bos voelt als een warme omhelzing; ik voel me welkom tussen de oude stammen. Het liefst zou ik ze allemaal knuffelen en bedanken voor de zuurstof die ze voor me maken. Ik word geïnspireerd door het bos, krijg spontaan gedichtjes door of ideeën voor een probleem waar ik over na denk. Inmiddels komen de namen van de bomen ook weer terug en herken ik beuken, eiken, berken, prunussen en naaldbomen....Nou ja het is een begin.
Mensen komen en gaan alle kanten op.
Een Pelgrim wandelt voorbij.
Hij vraagt zich af wat de juiste weg in zijn leven is.
De oude boom lacht zachtjes voor zich uit.
Hij kijkt om zich heen naar alle mogelijkheden
En beseft dat de enige weg van groei
Naar het Licht gaat.
De Pelgrim loopt vertwijfelt verder.
Dit kwam in mij op toen ik een keer door het bos liep en op een kruising van paden kwam. Ik ben zelf net als die Pelgrim. Nu al mijn mogelijkheden zijn doorgesneden om verder te gaan op dezelfde weg met mijn Praktijk, zoek ik naar een andere ontwikkelingsweg. Natuurlijk heeft de boom gelijk en ontstaat er alleen groei als je verder kijkt, als je het Licht kan zien. Maar het was enorm donker in mijn putje de laatste weken en dat lijkt het Licht erg ver. Door te wandelen in het bos kom ik weer in contact met mijn basis, de Aarde en ontstaat een soort leegte in mijn hoofd. De kortsluiting die NAH veroorzaakt in mijn gedachten valt stil. Er is alleen bos en ik mag er in wandelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten