Vanmorgen was het prachtig weer. Mijn vriendin en ik wilden allebei gaan wandelen, dus na wat heen en weer geapp zouden we dat samen gaan doen. Terwijl zij naar me toe reed vroeg ik aan de kosmos waar we konden gaan wandelen. Ik kreeg contact met haar overleden vader en hij zei dat we naar het strand moesten gaan. Dat was een goed idee. De scherpe wind en ruige zee maakten onze hoofden leeg. Ze kreeg de kans om wat op te lossen. Het was een mooi liefdevol ritueel.
Ik zou graag mijn werk maken van zulke helende wandelingen.
Dikke jas, handschoenen aan
haar tranen houdt ze vast
de zee geeft haar een steen te leen
een zakdoek uit haar tas.
Al jaren is hij uit haar zicht
als mens van lief en leden,
maar werkelijk voor haar
de man van haar verleden.
Hij komt en gaat zoals hij is,
vertelt van gene zijde
de zee nam hem in eb en vloed
nu staan ze hier weer beiden.
Zijn geest is open stralend wit
niet langer onder aards bevel
zij voelt zijn steun die zij soms mist
en geeft de steen haar twijfel.
Zo ver een steen vliegen kan
gedragen door de wind
laat ze haar angst en tranen gaan
en groeit van vrouw naar kind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten