Gedichtenboekje*
Over mijn revalidatie heb ik een gedichtenboekje gemaakt. Vriendinnen lezen het nu, dus er zal nog wat geschaafd en gewijzigd worden aan de samenstelling. Via de dame van Arbeid in Heliomare ben ik gestimuleerd om wat met mijn schrijftalent te doen. En nu is het af. Pfft. Het was een hele bevalling hoor ik dan te zeggen, maar eigenlijk was het vooral een opluchting om mijn gedachten vorm te geven. Ik had verwacht dat ik meer de creatieve tekenkant op zou gaan, maar dat bleek te vermoeiend.
Gedichtjes schrijf ik altijd al overal. Als kind schreef ik al gedichtjes en Sinterklaas vond ik leuk vanwege de gedichten. Echt vroege gedichten kan ik van mezelf niet vinden. Ik weet dat ik op de MAVO er veel succes mee had. Ik stond regelmatig in de schoolkrant met mijn schrijfsels.
Na mijn aanrijding was ik veel woorden kwijt. Door kruiswoordpuzzels en andere puzzels is het woordbesef langzaam weer teruggekomen. Nog steeds kan ik gemakkelijker schrijven dan praten. Ik kom gelukkig normaal over, haha, maar in mijn hoofd ben ik vaak aan het zoeken naar woorden en weet ik op het juiste moment niet datgene te zeggen wat nuttig is. Vooral als er een antwoord moet komen haak ik af. De laatste OMBBgroep (omgaan met beperkte belastbaarheid) ging over grenzen aangeven en gesprekken afkappen. Dat is absoluut moeilijk voor mij. Ik deed een rollenspel met de psychologe over een kassière die aan mijn hoofd blijft zeuren. Hopeloos. Ik ben gewoon te beleefd. Weet niet wat te zeggen als iemand zich opdringt. Misschien gewoon te lief...