Het is vandaag, om precies te zijn om 11.45u, twee jaar geleden dat ik aangereden ben. Het is een raar soort geboorte: mezelf opnieuw moeten ontdekken, ontwikkelen en af en toe ontvrienden. Ik geef geen feestje...
Op de foto met Timmy die inmiddels overleden is.
Ik heb er nog niet zo lang geleden een gedicht over geschreven:
wit
stralend wit
geluiden dringen langzaam door
stemmen klinken als een koor
hoog en schel
het licht wordt fel
ik zie grijstinten en een maan
en een lichtblauwe kolom staan
op het fietspad achter mij
stroomt mijn energie vrij
pijn
overal pijn
mijn knieën, schouders, arm, hand
mijn jukbeen, hoofd, kaak, nek
't is gek
een klein tikkie
daar ligt mijn fiets
ik ga naar huis
ik weet niets
ze legt mijn fiets weg, pakt me beet
de vrouw die me net aanreed
verbaasd
verdwaasd
ze zag me niet gaan
mijn energiekolom blijft daar staan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten