Verlangen

Op weg*
De boom pakte haar wortels op en vertrok.
Ze liet een spoor van bloesems achter.
De wilgen en platanen mompelden in de wind.
Ze duwden hun wortels nog dieper in de grond,
alsof ze hun moederland daarmee wilden opeisen.
De prunus stapte stevig door.
Ze was het zat; het fluisterend geroddel, gezwiep met takken,
zelfs de vogels die haar jonge blaadjes pikten.
Af en toe struikelde ze, brak een takje, knapte een wortel.
Dat verlies accepteerde ze.
Ze liep door naar de zon.
Overdag stopte ze bij een beek
en 's nachts verplaatste ze zich licht.
Zo kwam ze bij de berg.
Gedragen door verlangen volgde ze het water omhoog
en kwam op een stenige vlakte.
Daar strekte ze haar wortels uit.
Hier ervaarde ze haar weidsheid.
Juist de hardheid onder haar
liet haar zachte karakter opbloeien.
Ze bloesemde als nooit tevoren.
Veel insecten genoten van haar geurenpracht.
Naaldbomen wuifden zacht naar haar
als op de berg de nacht begon.
Geven en nemen was bij hen
een dag en nacht verschil.
En zo lieten ze elkaar groeien en bloeien.
Zelfs als de sneeuw zich tegen haar nestelde
was ze intens gelukkig

De berichtgeving rond mensen die hun vaderland ontvluchten heeft mij tot dit schrijfsel geïnspireerd. Ook:

Prikkeldraad

Door de poort verdwijnt het licht
Het verleden uit het zicht
Prikkeldraad houdt hoop gevangen
Op een toekomst vol verlangen
Want daar ver, in het hete zand
Bombarderen we een vaderland
Vol verlangen naar onze dromen
Zijn ze in een kamp gekomen
Prikkeldraad met de deur dicht
Houdt ze veilig uit het zicht