Ik word Wookie genoemd.
Toen ik net uit het asiel kwam was ik bang voor mannen, riemen, broeken en onbekenden (iedereen dus).
Voor ik in dit huis kwam was ik in het asiel en daarvoor bij een oude mevrouw die niet met me speelde.
Ze aaide mij de hele dag.
Dat was gek en daarom moest zij weg.
Over de tijd vóór de oude mevrouw praat ik liever niet.
Het heeft lang geduurd voor ik erop kon vertrouwen dat deze mensen er altijd voor me zijn.
Ik ben twee keer gered.
Ik ben een geluksvogel.
Iets minder blij is ze met mijn ochtendbegroeting.
Ze heeft er zelfs een gedicht over geschreven:
Ochtendhuil*
huilend staat hij voor de deur
huilend om de dag te beginnen
het duurt te lang, is te alleen
hij gaat tegen de deur opspringen
huilend dramatisch en tragisch
huilend verlangen naar aanraking
en als de deur uiteindelijk opent
is de aanraking een opluchting
Geen opmerkingen:
Een reactie posten